Imposible describir de “Teatrillo Mágico” o divertido
e fascinante espectáculo da compañía “O Retrete de Dorian Gray” que pudemos
disfrutar na edición dos “Galicreques” deste ano. Pero non importa
“Teatrillo Mágico” limítase, materialmente, a dous indivíduos cunha caixa como única
escenografía, e armados únicamente coas suas máns e uns cantos ollos de
xoguete. Pero non importa.
A compañía describe a función como
“espectáculo de títeres sen títeres ou de maxia sen trucos”. É certo, pero sendo certo, pero non importa.
O que importa de verdade é que o espectáculo é emocinante. E iso importa en
primeiro lugar porque a emoción é a
finalidade do teatro en calquera das sua formas, e despois porque xustamente de
emoción é do que adoitan carecer as “montaxes teatrais” do teatro galego oficial contemporáneo.
Tamén importa que, para disfrutar desta
función. non precisamos referencias externas culturais de ningún tipo. Non
importa que clase de teatro sexa, non importa se os titiriterios leron
atentamente a Grotowsky ou non, non importa importa se levan feitos unha cheade cursiños ou non. Non
importa. Porque con bagaxe “cultural” ou sen él, a función nos emociona.
Podemos dicir que todo está executado coa precisión e “tempo musical”
adecuados, podemos dicir que a linguaxe que usan é universal, e que é depurada,
podemos dicir que hai beleza nesta función, etc... pero tampouco importa. O que importa é que a función
ten maxia ( algo que non se pode describir ) e ten gracia (algo que non se aprende nos cursiños
).
Non hai que confundirse polo nome choqueiro da
compañia: “Retrete de Dorian Gray”. O seu traballo posue unha alta artística e
é moi divertido.
http://www.elretretededoriangray.com/
MERCUCCIO
No hay comentarios:
Publicar un comentario