Anxo Rei Ballesteros

Xa hai catro anos  que Anxo Adolfo Rei Ballesteros deixou a vida que amaba e que viveu coa intensidade e a paixón do artista.

Noutro pais que non fose esta Galicia contemporánea a sua obra había ser celebrada como a do grande escritor que foi. Agasallounos aos galegos cos seus libros xenerosos nos que podemos achegarnos á alma humana a  traverso da sua mirada, lúcida e penetrante, nunca superficial. O proceso de tranformación desa sua visión intensa e vital en palabras levouno, como escritor de raza que era, a un uso particular e novo da nosa língua. Houbéralle sido se seguro máis doado empregar,  para trasladar á escrita todo o mundo sensible captado por esa mirada súa,  a língua española, cunha tradición literaria máis ricaz e variada que a galega e con modelos expresivos xa ensaiados. Pola súa escolla do galego, que foi quen de domeñar ata os límites da poesía, para nos trasladar, limpa e lúcida, a fondura do seu pensamento, tamén debemos os galegos estarlle agradecidos como xesto que foi de amor á sua terra e ao seu pobo. Un amor xenuino de verdadeiro patriota, demostrado na sua obra, pero que nunca, cabaleirosamente, exibiu como un mérito.

Toda a obra de Anxo Rei Ballesteros é tan de verdade no sentido profundo que non se pode reducir, sen matala,  ás análises pedestres da crítica académica. Sería aínda peor xuzgala desde aos anceios dos que esperan da literatura algún tipo de confirmación ideolóxica.  É unha obra para seren lida, ou mellor, para seren vivida, que, simplesmente, nin máis nin menos, afonda na alma humana. Ese é o noble propósito do artista, é Anxo Rei Ballesteroso o foi.

Claro que esa vontade indomable de seren artista vaille moi grande á nosa Galicia de hoxendía, abrumada pola hipertrofia editorial dun país necesitado  de presentar “productos culturais” que abonden na idea da identidade propia. Un “espazo cultural” onde se recorre a calquera pelanas para presentalo como artista ante un público enguedellado no papanatismo de reafirmar unha cultura galega propia que nós mesmos nos encargamos de irmos destruíndo. Un pais que despreza a grandeza e que entroniza  a supostos artistas que de certo non pasan de seren funcionarios da cultura ateigados de narcisismo e satisfeitos cada un deles de se crer o torto no país dos cegos.

Rei Ballesteros foi dos bos e xenerosos nunca aspirou a ise recoñecemento gregario que enche de ledicia a tantos paisanos nosos. Adicou a sua vida ao seu arte, sen se resignar nunca  a faceren concesións económicas, sociais ou estéticas. É por iso que, malia o ninguneo dos ignorantes imbéciles e escuros, a sua obra brilla con luz propia 

PERCEVAL