Luma Gómez e Eduardo Alonso como Linda e Freddy

“Linda and Freddy ilusionistas” é a última producción de Teatro do Noroeste, compañía de longa traxectoria. Eduardo Alonso figura como autor, director e actor. No cartel figuran tamén Luma Gómez, Lino Braxe e Alejandro Carro, se ben estes dous últimos non aparecen en escena e só aportan a suas voces grabadas.

O título Linda e  Freddy, así como o feito de que se nos presenten na escea dous artistas do espectáculo en decadencia, evocan claramente a Ginger e Fred, o filme de Fellini protagonizado por Giulietta Massina e Marcello Mastroianni. Algúns pasaxes do texto como o ambiente de caos social suxerido polos cortes radiofónicos e unha escea de desavenencias coniugais fan recordar a “Aquí non paga ninuén” ou a “Parella aberta” de Darío Fo.

Na propaganda esta peza se presenta como “Unha comedia post - crise, que aposta por unha saída con imaxinación.” E como “un espectáculo comprometido coa realidade máis actual e complexa: a crise que domina Europa.”.

Fai falla moi boa vontade para recoñecer estas nobles intencións declaradas pola propaganda de prensa na función que “Teatro do Noroeste” nos presentou despois que pasásemos relixiosamente por taquilla a malgastar  10 euros. Durante a  primeira media hora  asistimos a un discurso de Linda (Luma Gómez) intercalado por innumerables preguntas de Freddy ( Eduardo Alonso ) e salpicado con algún chiste ou gracieta. Todo no máis puro estilo Juanito Navarro e Doña Crocreta, coa diferencia, entre outras a favor daqueles vellos cómicos, de que Simón Cabido ( Doña Crocreta ) dicía os seus parlamentos en diferentes tons. Luma Gómez fatigou os nosos ouvidos usando un único ton, fose o que fose o que tiña que dicir, durante a interminable hora e media da representación.

A momotonía tonal  é un “handicup” insuperable desta función pero nin moito menos a única nota negativa que se lle pode poñer a “Linda e Fredy ilusionistas”: A situación que se nos amosa no escenario serve únicamente de disculpa   para presentarnos a Luma Gómez ointentando cantar, a Luma Gómez intentando facer unha parodia de sí mesma hai trinta anos, a Luma Gómez atavida de maias e tutú paseando torpe e infinitamente por unha corda na boca do escenario, etc... Todo iso sen que se saiba a qué estratexia dramatúrxica obedece.

Linda e Fredy nunca acadan ante o espectador a categoría de personaxes, de seres con sentimentos, anceios ou frustracións, de seres vivos. Nin Linda nin Freddy rin ou choran unha soa vez. Quedan en tipos. E tipos mal debuxados. Todo o que se ofrece en escena para definir a Freddy, un vello demente,  é o propio texto. Non aporta Eduardo Alonso nen actitudes nen accións congruentes co tipo que pretende representar. Respecto a Linda nin tan sequera o texto nos ofrece información. Os seres patéticos que pudemos contemplar no escenario non eran tanto Linda e Freddy como os actores que osencarnaban.

A dirección de escena ou de actores, inexistente. Entre Linda e Freddy non se establece ninguna relación corporal. Tampouco ningún deles se relaciona significativamente co espazo e os obxetos. Límitanse a largar cada quen o seu texto. Nin unha mirada significativa, nin, por desgracia para os castigados ouvidos do sufrido espectador, unha pausa. A propaganda desta función anuncia: “Linda and Freddy, ilusionistas sitúase despois do caos”. O certo que Linda e Freddy sitúase no centro mesmo do caos.

Non é doado falar dese caos sen cair, dalgún xeito, nunha serie de comentarios tamén deslabazados. Sí se podería enumerar as infinitas deficiencias desta patética función se non fose polo intenso desexo que temos de esquecer esta experiencia canto antes.

Hai algúns meses, Teatro do Noroeste anunciou que abandonaba o seu local e poñía á venda o vestiario acumulado durante décadas de traballo. A razón era a falta de apoio público ao teatro galego, a antiga cantinela de que o teatro galego non pode subsistir sen a aportación económica pública, é dicir dos cartos de todos os galegos, incluídos aqueles aos que o teatro galego non lles importa nada, sexa por falta de interés ou ( o máis probable ) por aburrimento.

É moi lóxico que Teatro do Noroeste tema a súa desaparición de perder o amparo que ata o de agora supuxo a política de subvencións da Xunta, pois a pobreza do resultado escénico acadado por unha parella con trinta anos de experiencia nas costas, dun home que como Eduardo Alonso estivo durante anos ao fente do Centro Dramático Galego deixa ás claras que este tipo de trapalladas que se nos queren facer pasar por teatro terían moi poucas posibilidades de levarse adiante nun país onde para vivir do espectáculo houbese non que manexarse ben non pasillos da administración, senón convencer ao público con traballos de calidade.

Non podemos sustraernos ao pensamento de que o elegante, o verdadeiramente solidario coa profesión, sería que, para deixar espazo aos compañeiros en situación precaria, aqueles que acumulen as cotizacións  necesarias e se poidan xubilar, o vaian facendo.

 MERCUCCIO